Αυτισμός: η άρνηση δεν είναι λύση

Ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς αντιμετωπίζουν τη διάγνωση των παιδιών τους ποικίλλει. Όλοι σίγουρα απογοητεύονται, ωστόσο κάποιοι επιλέγουν να το «παλέψουν» και να προσφέρουν το καλύτερο που μπορούν στο παιδί τους, ενώ άλλοι «παραδίνονται» και προσπαθούν να μεταθέσουν τις όποιες ευθύνες και υποχρεώσεις τους σε άλλους.

Δίχως να θέλω να θίξω στο ελάχιστο πολλούς από τους μπαμπάδες που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια, το μεγαλύτερο βάρος συνήθως πέφτει στις μητέρες. Ο μπαμπάς συνήθως προτιμά να συνεχίσει τη ζωή του, αρνούμενος ν’ αναλάβει τις ευθύνες του. Έναν από τους κυριότερους λόγους μας εξηγεί ο Stuart Duncan, πατέρας δύο αγοριών, το ένα από αυτά με αυτισμό.

 

«Πολλές μητέρες με έχουν ρωτήσει γιατί οι σύζυγοί τους αρνούνται να κοιτάξουν κατάματα την κατάσταση ή ακόμα χειρότερα, απομακρύνονται από το ίδιο τους το παιδί.

Για τις περισσότερες μητέρες, όταν γεννιέται ένα παιδί, δημιουργείται μια εικόνα στο μυαλό τους σχετικά με το μέλλον του, η εικόνα αυτή όμως δεν είναι συγκεκριμένη. Αρκεί το παιδί να είναι ευτυχισμένο κι επιτυχημένο.

Για τον πατέρα όμως, η εικόνα αυτή είναι πολύ πιο συγκεκριμένη. Θέλει να κάνει με το παιδί του τα ίδια πράγματα που έκανε κι εκείνος με τον πατέρα του. Να του μάθει τα ίδια πράγματα που διδάχθηκε κι εκείνος από τον πατέρα του και να κάνει το παιδί ν’ αγαπήσει τα ίδια πράγματα μ’ εκείνον. Θέλει το παιδί του ν’ ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι στη ζωή και να τον ξεπεράσει. 

Η διάγνωση του αυτισμού προσγειώνει ανώμαλα τον πατέρα και διαγράφει όλα τα παραπάνω.

Για τις μητέρες, σαφώς και δεν είναι ευχάριστη, ωστόσο η διάγνωση δεν αλλάζει τόσο δραστικά το όραμά τους για το παιδί τους. Το ενδεχόμενο να ευτυχήσει και να πετύχει το παιδί τους είναι ανοιχτό, απλά αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο θα επιτευχθούν οι συγκεκριμένοι στόχοι.

Ο πατέρας νιώθει ότι κάποιος του κλέβει το δικαίωμα στο όνειρο. Το γεγονός αυτό τον καθιστά απόμακρο, ακόμα και αδιάφορο. Του κόβει κάθε διάθεση ν’ αγωνιστεί και τον ωθεί να παραδώσει τα όπλα».

Όπως συχνά λέμε για τα συμπτώματα του αυτισμού, όσα περιγράψαμε δεν ισχύουν για όλους. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις και διαφορετικές στάσεις. Ωστόσο, απαντούν στο ερώτημα και στην απογοήτευση που συχνά μας εκφράζουν πολλές μητέρες.

Ελιζιάννα Χριστοδούλου, Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια SIT