Μια μαμά μας εξιστορεί ένα θλιβερό και άκρως αληθινό "παραμύθι"! Δυστυχώς δεν είναι ούτε σίριαλ, ούτε ταινία του Hollywood.
Είχα δει από καιρό μια αντίστοιχη διαφήμιση στην τηλεόραση, η οποία με είχε εκπλήξει αλλά... με μια δεύτερη ματιά την θεώρησα υπερβολική. Μου θύμησε Αμερικάνικες περιπέτειες του σινεμά, οι οποίες κατά πληοψηφία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Και μετά διάβασα το παρακάτω... και έμεινα στήλη άλατος!!!
Μας ταρακούνησε κυριολεκτικά και θεωρούμε ότι πρέπει να το μοιραστούμε με όλους προκειμένου να βρεθεί μια λύση... προκειμένου να βάλουμε ένα τέλος στο σχολικό εκφοβισμό!
της Ελιζιάννας Χριστοδούλου, Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια, SIT.
Η αλήθεια είναι ότι από την ώρα που έπεσε για ύπνο η μικρή, έχω βάλει μπρατσάκια, μάσκα και βατραχοπέδιλα κι έχω βουτήξει στον μαγικό κόσμο της γκούγκλε (βλ.google).
Eίχα διαβάσει κάποια άρθρα ειδικών σχετικά με τον σχολικό εκφοβισμό ή bullying όπως λέγεται, για να έχω μία εικόνα “μακριά από εμάς”, αλλά σήμερα…είμαι έτοιμη για διατριβή.
Πώς ξεκίνησαν όλα…
Μετά το περιστατικό με το κυλικείο, έχουμε καθιερώσει μία ημέρα της εβδομάδας να δίνουμε στην μικρή χαρτζηλίκι για να αγοράζει κάτι. Η μέρα δεν είναι συγκεκριμένη. Παίζει μπαλαντέρ!
Από χθες είχαμε συμφωνήσει για σήμερα ότι θα της δώσω χρήματα για να αγοράσει κάτι για κολατσιό από το κυλικείο. Της έδωσα λοιπόν 2 ευρώ και της είπα τα ρέστα να τα κρατήσει να τα βάλει στον κουμπαρά της.
Το απόγευμα που γύρισα από την δουλειά και αφού πανηγυρίσαμε ένα ακόμη “Άριστα” στην ορθογραφία (που πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός και γίνεται όλο και πιο χαρούμενη
), την ρώτησα τί πήρε από το κυλικείο με τα χρήματα που της έδωσα. Μου είπε ότι πήρε μία τυρόπιτα. Όταν την ρώτησα τί έκανε τα ρέστα, μου απάντησε ότι τα έδωσε στην συμμαθήτριά της τη Δήμητρα και αγόρασε γκοφρέτα. Μου έκανε εντύπωση και έμεινα να το συζητήσουμε λίγο περισσότερο.
“Γιατί, καλή μου, της έδωσες τα ρέστα;”
Δαγκώθηκε. Κόμπιασε και τελικά μου είπε : “Moυ τα ζήτησε κι εγώ δεν μπορούσα να της πω όχι”
“Γιατί δεν μπορούσες να της πεις όχι;”
“Γιατί μου είπε, ότι αν δεν της τα δώσω θα είμαι No! (όχι)”
και μου κάνει σήμα “αντίχειρας κάτω”
Παρακαλώ;;;
Άρχισα να την συζητάω για να καταλάβω, αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό ή είχε συνέχεια. Aπό αυτά που μου είπε και έχοντας από μόνη μου ήδη μία άποψη για το συγκεκριμένο κοριτσάκι, κατάλαβα ότι γενικώς εκβιάζει τα υπόλοιπα παιδάκια, πως αν δεν της κάνουν αυτό που θέλει, θα είναι ΝΟ! Δηλαδή, δεν θα είναι φίλοι!
Άκου τώρα…. Thumbs up = είσαι φίλος μου /Thumbs down = δεν είσαι
Moυ έφερε παράδειγμα, ότι όταν στο διάλειμμα χτυπά το κουδούνι για να βγουν έξω και η Δήμητρα αργεί, λέει στην κοριτσοπαρέα ότι αν δεν την περιμένουν θα είναι NO! (Άντε να μιλήσεις σε αυτό το πιτσιρίκι για το “Ναι, σε όλα” :p)
Μάλιστα μου είπε ότι κάποια στιγμή ένιωσαν ότι αυτή και οι άλλες φίλες της ήταν “δούλες” της Δημητρούλας!
Είπαμε….Δημητρούλα μου, γειά σου! Πάρτα όλα δικά σου, αλλά…αλλά!
Αρχικά της εξήγησα ότι οι φίλοι δεν εξαγοράζονται και ότι είναι κοντά σου γιατί σε αγαπούν και θέλουν να κάνουν παρέα με εσένα για αυτό που είσαι. Προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει ότι δεν ήταν σωστό να την εκβιάζει η άλλη μικρή για να είναι φίλες.
Της ξαναεκανα μία συζήτηση που είχαμε κάνει και στο νηπιαγωγείο, όταν κάποια στιγμή μία φίλη της ήθελε ντε και καλά κάθε μέρα να την χτενίζει, αλλά την πονούσε. Της θύμισα ότι δεν πρέπει να επιτρέπει σε ΚΑΝΕΝΑΝ να της κάνει κάτι που την πονά, την στεναχωρεί ή απλά την ενοχλεί. Τότε το συζητούσαμε αρκετές φορές και μάλιστα κάναμε και “ασκήσεις θάρρους” πώς θα πει στην φίλη της την Κατερινούλα ότι δεν θέλει να την χτενίζει γιατί την πονάει. Τα είχαμε καταφέρει.
Της υπενθύμισα ότι είναι ακριβώς το ίδιο και ότι δεν θα πρέπει να επιτρέπει στην Δήμητρα να την εκβιάζει για να κάνει κάτι που δεν θέλει. Αν η Δήμητρα θέλει κάτι, μπορεί να το ζητάει ευγενικά και εκείνη θα επέλεγε τί θα κάνει.
Επίσης της είπα ότι σε επόμενη φορά που θα της ζητήσει κάποιος χρήματα, απλά θα πει ότι δεν είναι δικά της και ότι πρέπει να επιστρέψει τα ρέστα στην μαμά ή στον μπαμπά. Αυτό της το είπα κυρίως για να έχει μία δικαιολογία για την ίδια, αν θέλει να αποφύγει κάτι αντίστοιχο, χωρίς να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση.
Φάνηκε να κατάλαβε το όλο πλαίσιο και να ηρέμησε.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι το είπε και την διαβεβαίωσα ότι δεν φταίει η ίδια για αυτό.
Σε μία αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλά άρθρα σχετικά με το θέμα, για το οποίο νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ενήμεροι όλοι και κυρίως όσοι έχουμε παιδιά στην σχολική ηλικία.
Στην αναζήτησή μου βρήκα αυτόν τον σύνδεσμο ekstrateia_sxolikos_ekfobismos.htm που αναφέρονται σημάδια από τα οποία μπορεί να υποπτευθείτε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, πώς να προσεγγίσεις το παιδί, αλλά και την www.epsype.gr (Εταιρία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου) στο οποίο θα βρείτε και τηλέφωνα επικοινωνίας (αχρείαστα να είναι) με ξεχωριστή γραμμή για τα παδιά και ξεχωριστή για τους γονείς.
To σημαντικότερο όλων είναι να είμαστε κοντά στα παιδιά και να τα κάνουμε να νιώθουν ασφαλή, έτσι ώστε να νιώθουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν. Να μην φοβούνται να μιλήσουν!
Άρχισα να την συζητάω για να καταλάβω, αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό ή είχε συνέχεια. Aπό αυτά που μου είπε και έχοντας από μόνη μου ήδη μία άποψη για το συγκεκριμένο κοριτσάκι, κατάλαβα ότι γενικώς εκβιάζει τα υπόλοιπα παιδάκια, πως αν δεν της κάνουν αυτό που θέλει, θα είναι ΝΟ! Δηλαδή, δεν θα είναι φίλοι!
Άκου τώρα…. Thumbs up = είσαι φίλος μου /Thumbs down = δεν είσαι
Moυ έφερε παράδειγμα, ότι όταν στο διάλειμμα χτυπά το κουδούνι για να βγουν έξω και η Δήμητρα αργεί, λέει στην κοριτσοπαρέα ότι αν δεν την περιμένουν θα είναι NO! (Άντε να μιλήσεις σε αυτό το πιτσιρίκι για το “Ναι, σε όλα” :p)
Μάλιστα μου είπε ότι κάποια στιγμή ένιωσαν ότι αυτή και οι άλλες φίλες της ήταν “δούλες” της Δημητρούλας!
Είπαμε….Δημητρούλα μου, γειά σου! Πάρτα όλα δικά σου, αλλά…αλλά!
Αρχικά της εξήγησα ότι οι φίλοι δεν εξαγοράζονται και ότι είναι κοντά σου γιατί σε αγαπούν και θέλουν να κάνουν παρέα με εσένα για αυτό που είσαι. Προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει ότι δεν ήταν σωστό να την εκβιάζει η άλλη μικρή για να είναι φίλες.
Της ξαναεκανα μία συζήτηση που είχαμε κάνει και στο νηπιαγωγείο, όταν κάποια στιγμή μία φίλη της ήθελε ντε και καλά κάθε μέρα να την χτενίζει, αλλά την πονούσε. Της θύμισα ότι δεν πρέπει να επιτρέπει σε ΚΑΝΕΝΑΝ να της κάνει κάτι που την πονά, την στεναχωρεί ή απλά την ενοχλεί. Τότε το συζητούσαμε αρκετές φορές και μάλιστα κάναμε και “ασκήσεις θάρρους” πώς θα πει στην φίλη της την Κατερινούλα ότι δεν θέλει να την χτενίζει γιατί την πονάει. Τα είχαμε καταφέρει.
Της υπενθύμισα ότι είναι ακριβώς το ίδιο και ότι δεν θα πρέπει να επιτρέπει στην Δήμητρα να την εκβιάζει για να κάνει κάτι που δεν θέλει. Αν η Δήμητρα θέλει κάτι, μπορεί να το ζητάει ευγενικά και εκείνη θα επέλεγε τί θα κάνει.
Επίσης της είπα ότι σε επόμενη φορά που θα της ζητήσει κάποιος χρήματα, απλά θα πει ότι δεν είναι δικά της και ότι πρέπει να επιστρέψει τα ρέστα στην μαμά ή στον μπαμπά. Αυτό της το είπα κυρίως για να έχει μία δικαιολογία για την ίδια, αν θέλει να αποφύγει κάτι αντίστοιχο, χωρίς να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση.
Φάνηκε να κατάλαβε το όλο πλαίσιο και να ηρέμησε.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι το είπε και την διαβεβαίωσα ότι δεν φταίει η ίδια για αυτό.
Σε μία αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλά άρθρα σχετικά με το θέμα, για το οποίο νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ενήμεροι όλοι και κυρίως όσοι έχουμε παιδιά στην σχολική ηλικία.
Στην αναζήτησή μου βρήκα αυτόν τον σύνδεσμο ekstrateia_sxolikos_ekfobismos.htm που αναφέρονται σημάδια από τα οποία μπορεί να υποπτευθείτε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, πώς να προσεγγίσεις το παιδί, αλλά και την www.epsype.gr (Εταιρία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου) στο οποίο θα βρείτε και τηλέφωνα επικοινωνίας (αχρείαστα να είναι) με ξεχωριστή γραμμή για τα παδιά και ξεχωριστή για τους γονείς.
To σημαντικότερο όλων είναι να είμαστε κοντά στα παιδιά και να τα κάνουμε να νιώθουν ασφαλή, έτσι ώστε να νιώθουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν. Να μην φοβούνται να μιλήσουν!
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου